به گزارش هنرآنلاین، معماری اِکوتک در اصل مفهوم معماری هماهنگ با طبیعت است. رویکرد به زیست و اکولوژی، یکی از گرایش‌های عمده معماران اکوتک است. هدف از معماری اِکوتک (اکولوژی + تکنولوژی) علاوه بر استفاده حداکثر از عوامل طبیعی و محیطی به همراه فناوری روز، بالابردن سطح کیفیت زندگی برای آیندگان است. طراحی در این سبک بر این اصل استوار است که ساختمان جزئی کوچک از طبیعت پیرامونی است و باید به‌عنوان بخشی از اکوسیستم عمل کند و در چرخه حیات قرار گیرد. کیفیت‌گرایی، توجه به آینده و توجه به محیط زیست از مهمترین رویکرد‌های اِکوتک است.
کتاب "طبیعت و تکنولوژی در معماری اکوتک" از سری کتاب‌های فناوری‌های آینده در معماری و شهرسازی تألیف هادی محمودی‌نژاد، منتشر شده است.
مولف در مقدمه کتابش معماری اِکوتک و ویژگی‌های آن‌را این‌طور معرفی می‌کند: "در معماری اکوتک، تکنولوژی در مقابل طبیعت قرار ندارد، بلکه در کنار و به موازات طبیعت برای بهره‌برداری هرچه بیشتر از امکانات محیطی و تأمین آسایش انسان و پایداری بنا جای دارد. طراحی پایدار با درک از محیط آغاز میشود، اگر ما به امکانات محیطی که در آن هستیم آگاه باشیم، می‌توانیم از صدمه زدن به آن‌ها جلوگیری کنیم. در واقع درک محیط باعث مشخص شدن مراحل طراحی از جمله جهت قرارگیری نسبت به خورشید و چگونگی قرارگیری ساختمان در سایت میشود که در همین راستا تلاش‌های زیادی در معماری ارگانیک و معماری اکوتک صورت گرفته است. در معماری اکوتک به محیط زیست و استفاده از سوخت و انرژی تجزیه‌شونده و بازیافت و تجدید انرژی که کمترین آسیب را به طبیعت و محیط زیست وارد کند، تأکید میشود. طراحی اکولوژیک به این نکته توجه دارد که تمامی فعالیت‌های ساختمانی دربرگیرنده تغییرات فضایی و تبادلات ماده و انرژی است و همچنین طراحی اکولوژیک باید در مورد طبیعت، همه‌جانبه‌نگر باشد و دیدی پیش‌بینی‌کننده داشته باشد و فراموش نشود که طراحی اکولوژیک چندمنظوره است. طراحی اکولوژیک، طبیعت بازگشت‌پذیر محیط و مرزهای آن‌را محترم می‌شمارد و اهمیت تنوع زیستی گونه‌ها را درنظر دارد و همواره باید متوجه به این نکته باشد که هیچ‌گاه نمی‌تواند پینیدگی طبیعت را کامل و جزء به جزء بازسازی کند."
از "های تک" تا "اکوتک" در گذر زمان
کاربرد روزافزون و گریزناپذیر تکنولوژی صنعتی و سپس تکنولوژی الکترونیک موجب شد که گروهی از معماران و شهرسازان در پی یافتن راه‌حل‌هایی برای آشتی دادن تکنولوژی پیچیده با طراحی و مسائل محیطی باشند. اما این شیوه تاریخچه‌ای نزدیک به نیم قرن دارد و نخستین جرقه‌های آن در دهه 70 میلادی زده شد. در این زمینه در کتاب آمده است: "در سال 1971، دو معمار جوان ایتالیایی‌تبار به نام‌های "ریچارد راجرز" ساکن انگلستان و "رنزوپیانو" ساکن ایتالیا، در مسابقه طرح ساختمان مرکز ژرژپمپیدو در پاریس بین 681 شرکت‌کننده برنده اعلام شدند. نمای این ساختمان را مجموعه‌ای از دودکش‌ها، آبگردان‌ها، لوله‌های تأسیساتی و ستون‌ها، تیرها، بادبندها، راه‌پله‌ها و مسیرهای رفت‌و‌آمد تشکیل می‌داد. این معماران آغازگر سبکی در اروپا بودند که به نام "های تک" یا تکنولوژی بسیار پیشرفته معروف گردید و در معماری مطرح شد. معماران این سبک تکنولوژی را دستاورد بزرگ مدرنیته و مهمترین عامل توسعه و پیشرفت در قرن بیستم می‌دانند...
امروزه در کارهای معماران این سبک ملاحظه میشود که با استفاده از تکنولوژی، سعی در استفاده حداکثری از عوامل طبیعی همچون آفتاب، باد، آب‌های زیرزمینی و گیاهان برای تنظیم شرایط محیطی ساختمان دارند. لذا در معماری جدید آن‌ها که به نام "اکو تک" خوانده میشود، تکنولوژی در مقابل طبیعت قرار ندارد، بلکه در کنار و به موازات طبیعت برای بهره‌برداری هرچه بیشتر از امکانات محیطی و تأمین آسایش انسان جای دارد."
نخستین چاپ کتاب "طبیعت و تکنولوژی در معماری اکوتک" در 184 صفحه با شمارگان 150 نسخه به بهای 53 هزار تومان از سوی انتشارات طحان راهی بازار نشر شده است.